آموزش مداحی و اشعار مذهبی

    
      می رسید از قله های کوه نور
      از بلندای تشرف در حضور
      
      فرش استقبال راهش می شدند
      هر چه جن و هر چه انس و هر چه حور
      
      کوه ها هم در تشهد آمدند
      از تجلایی که شد در کوه نور
      
      او چراغ شرع را آورده بود
      بر سر این جاده های سوت و کور
      
      تزکیه میداد روح خاک را
      چشمه چشمه با سخن های طهور
      
      مثل دریا رودها را جمع کرد
      رودهایی از قبایل های دور
      
      وحی می آرود تا آنجا که عقل
      در خودش میکرد احساس شعور
      
      شرح صدرش را کسی تخمین نزد
      تا بفهمد کیست این سنگ صبور
      
      و کتابی بود با خط خدا
      تا بشر خود را کند با آن مرور
      
      ای کتاب قل هو الله احد
      لم یلد یولد و لم کفوا احد
      
      تا شعاع مهرت عالمتاب شد
      مهربانی از خجالت آب شد
      
      این زمین دیگر کویر تشنه نیست
      زنده شد ، آباد شد ، شاداب شد
      
      فارغ از نسل و نژاد و رنگ و بو
      هر غلامی با تو بود ارباب شد
      
      تو همانی که بلال مسجدت
      گل عرق هایش گلاب ناب شد
      
      هر که با تو با علی راضی نشد
      وصل بر دریا نشد مرداب شد
      
      از زلال چشمه های وحی تو
      تشنه ای همچون علی سیراب شد
      
      این علی که مست پیغمبر شده
      با دعای مصطفی حیدر شده
      
      بعد از این افسار دنیا دست تو
      ضرب و جمع و کسر و منها دست تو
      
      بعد از این دین های دنیا باطل است
       دین آدم تا به خاتم دست تو
      
      هل اتی که شرح زهرا و علیست
      گشته نازل منتها با دست تو
      
      سیزده ماهند در منظومه ات
      گردش این سیزده تا دست تو
      
      فوق ایدیهم تویی یا مصطفی
      هیچ دستی نیست بالا دست تو
      
      رحمه للعالمین تنها تویی
      پس حساب روز فردا دست تو
      
      پرچم حمد خدا دست علیست
      اختیار پرچم اما دست تو
      
      هر چه ما داریم دست فاطمه است
      چونکه باشد دست زهرا دست تو
      
      تو خودت گفتی حسینت از من است
      پس حسین و کربلا ها دست تو
      
      چلوه کردی در علی اکبر ولی
      جلوه های این تماشا دست تو
      
      دست تو دست خداوند است و بس
      سهم ما یکبار لبخند است و بس
      
      از حرا می آیی و جان می بری
      روی دوشت بار قرآن می بری
      
      سفره می اندازی و در خانه ات
      مثل ابراهیم مهمان می بری
      
      گاه موسی میشوی و با خودت
      آیه های آل عمران می بری
      
      گاه کشتی می شوی و نوح را
      از دل امواج طوفان می بری
      
      گاه از شوق علی می باری و
      شوق خود را زیر باران می بری
      
      نیمه شب ها روی دوش مرتضی
      نان و خرمای یتیمان می بری
      
      گاه در سلمان تنزل می کنی
      عشق حیدر را به ایران می بری
      
      گاه یاد بضعه ات می افتی و
      زیر لب نام خراسان می بری
      
      می رسد روزی که خود می آیی و
      یوسف ما را به کنعان می بری
      
      ای سحر خیز مدینه العجل
      ای شفای زخم سینه العجل
      
      ای سرای چشمهایت با صفا
      امتداد چشم هایت تا خدا
      
      غار تاریک مرا روشن کنید
      مرده ام در بین این ظلمت سرا
      
      لیله المحیای شب های حسین
      ای رسول گریه های کربلا
      
      کاروان سمت محرم میرود
      کاش من هم جا نمانم از شما
      
      از همان سر نیزه ای که می چکید
      خون تازه روی خاک کوچه ها
      
      سنگ ها آمد...سری افتاد وای
      خواهری میگشت زیر دست و پا
      
      یک گلی گم کرده بود ای وای من
      عمه شد آنجا کبود ای وای من
      
      رحمان نوازنی
      
      ********************

      
      طي ميكنيم سمت ملاقات جاده را
      شايد كسي سوار كند اين پياده را
      
      وقتش رسيده است كه با گريه ريختن
      جبران كنيد توبه ي از دست داده را
      
      تكريم ديگري است همين امتناع ها
      پس شكر ميكنيم عطاي نداده را
      
      ما در ركوع نافله با آبروتريم
      اصلاً نخواستيم تن ايستاده را
      
      خُدّام آستانْ هميشه جلوترند
      يا رب نگير خدمت اين خانواده را
      
      مكه شرافتش به حضور محمد است
      پس قصد ميكنيم فقط مكه زاده را
      
      گر بي علي بناست كه اين راه طي شود
      مگذار پس مقابل ما راه جاده را
      
      ما درب خانه اي به جز اين در نميرويم
      ما بي علي كنار پيمبر نميرويم
      
      خوان كريم خالي و بي نان نميشود
      فقر گدا حريف كريمان نميشود
      
      گويي نمي برد ز عنايت سعادتي
      آنكه اسير زلف پريشان نميشود
      
      اين چه حكايتي است كه اصلاً براي ما
      مبعث بدون شاه خراسان نميشود
      
      از بركت دعاي رسول است هيچ جا
      در دوستي فاطمه ايران نميشود
      
      يكبار يا نبي و دگر بار يا علي
      يا مصطفي بدون علي جان نميشود
      
      چون شرح زندگاني مولاست خواندنيست
      ورنه كسي كه پيرو قرآن نميشود
      
      جبريل علي ، وحي علي و زبان عليست
      قرآن بخوان رسول،كه قرآن همان عليست
      
      مبهوت مانده است تماشاي خويش را
      روح بلند و جلوه ي والاي خويش را
      
      سوگند ميخوريم همه تَرك ميكنيم
      بردارد از بهشت اگر پاي خويش را
      
      اصلاً همان زمان چهل سال پيش هم
      اثبات كرده بود بلنداي خويش را
      
      آنكس امام ماست كه در ليلة المبيت
      وقتي كه رفت داد به او جاي خويش را
      
      او ماندني نبود اگر پُر نكرده بود
      با مرتضي و فاطمه دنياي خويش را
      
      از ديدن تجلي خود دست ميكشيد
      ميديد تا تجلي زهراي خويش را
      
      يا فاطمه وَ يا كه علي جلوه ميكند
      وقتي نشان دهد قد و بالاي خويش را
      
      نور است و در تن سه نفر جلوه كرده است
      اين نور قبل خلق بشر جلوه كرده است
      
      اي خاك پاي توست تمام وجودها
      هفت آسمان و خلقت گنبد كبودها
      
      اي كيسه ي هميشه كرامت ميان شهر
      آقاي مهرباني و آقاي جودها
      
      آري نماز بي تو به قرآن قبول نيست
      اي اولين سلام همه در قعودها
      
      جبريل ما چگونه تو را پا به پا شود
      درماندگي كجا و مسير صعودها
      
      قربان چشم هاي تو دار و ندارها
      قربان خاك پاي تو بود و نبودها
      
      شكرخدا قبيله ي توكامل است و بس
      كوري چشم عايشه ها،اين حسود ها
      
      ما باتوأيم و با همه ي خانواده ات
      عالم فداي زندگي صاف و ساده ات
      
      از ما مگير تاب و تب شور و شين را
      حُبِ علي همان شرف نشأتين را
      
      از ما مگير شوق سفرهاي تا نجف
      مكه ،مدينه ،سامره و كاظمين را
      
      با حب خانواده ي تو سالهاي سال
      بخشيده اند آبروي عالمين را
      
      ما نذر كرده ايم كه بيرون بياوريم
      از زير دِين،اين جگر زير دين را
      
      ما قصد كرده ايم به ياري فاطمه
      نائل شويم كرب و بلاي حسين را
      
      بوسه مزن كنار تمناي دخترت
      زير گلوي كوچك اين نور عين را
      
      واي از دمي كه زينب كبري رسيده بود
      وقتي رسيده بود كه حنجر بريده بود
      
      علي اكبر لطيفيان

      
      *********************
      
      
      ببین که قلب زمین شور دیگری دارد
      و در نگاه خودش نور باوری دارد
      
      همین که غار حرا مست لفظ أقرأ شد
      ز اعتبار نبی فکر دلبری دارد
      
      ز های و هوی ملک گوش آسمان پر شد
      و کنج سینه ی خود نور سروری دارد
      
      تمام غار حرا مثل عرش اعلاء شد
      دل رمیده ی او حال بهتری دارد
      
      صدای حضرت جبریل میرسد بر گوش
      هبوط کرده و حکم پیمبری دارد
      
      به تو سلامِ خداوند یا رسول الله
      بخوان به نام خداوند یا رسول الله
      
      نگاه خیره ی دنیا به سمت غار حرا
      چه می تپد دل بی تاب مردم بالا
      
      برای یک قدم امشب مجال حرکت نیست
      ز ازدحام ملائک به روی خاک خدا
      
      برای اینکه به همراه خویش آوردند
      پیام تهنیت منصب نبوت را
      
      و اولین نفری که رسید و اشهد گفت
      علی عالی اعلاست پشت غار حرا
      
      در آن میانه ملائک به یک دگر گفتند
      چه خالی است خدا جای حضرت زهرا
      
      خوشا به حال خودم هم زبان سلمانم
      خوشا به حال خودم شیعه ی مسلمانم
      
      چراغ راه همه جلوه های ایمانت
      دل رمیده ی ما بی قرار دستانت
      
      برای اینکه بگیرند حاجت خود را
       شدند جمله ملائک دخیل دامانت
      
      شما که جای خودت می رسی،جبرائیل
      برای عرض ادب پیش پای سلمانت
      
      پیامبران اوالعزم قبل تو آقا
      شدند پیرو قرآن تو مسلمانت
      
      تو از خدای خودت هم که دلبری کردی
      رسول آینه ها با نوای قرآنت
      
      نبوتت ابدی شد به اعتبار علی
      به پشتوانه و گرمی ذوالفقار علی
      
      مسعود اصلانی
      
      *********************
      
       
       شما زمان شروع من ابتدای منید
      مسیر سبز نجاتِ در انتهای منید
      
      اگر چه "اسهد" لحنم مرا بلال نکرد
      ولی همیشه شما اشهد صدای منید
      
      به شوق روی شما هست وقف محرابم
      شما تهجدمید و شما دعای منید
      
      شما برای خدایید و من برای خودم
      نه من برای شما نه شما برای منید
      
      شما بهار، شما آسمان، شما برکات
      به خاندان شما اهل بیت حق صلوات
      
      بهشت را تو ظهور مصوّرش بودی
      خدای آینه ها را تو دلبرش بودی
      
      تو حق محضی و در خلوت خداوندی
      کسی نبود فقط تو، تو در برش بودی
      
      برای آن که خدا ناظر خودش باشد
      شبیه آیینه ای در برابرش بودی
      
      در آن زمان که درختی نبود و برگی هم
      خدای بود و تو هم سیب نوبرش بودی
      
      قرار نیست چهل سال بگذرد از تو
      تو قبل از آمدنت هم پیمبرش بودی
      
      مدینه تا که تو را داشت تا محمد داشت
      خدا همیشه در آن شهر رفت و آمد داشت
      
      فدائیان نگاهت شهید جانانند
      ملازمان سر کوی تو بزرگانند
      
      فراریان سر گیسویت پر از کفرند
      اسیرهای سر زلفت اهل ایمانند
      
      به عقل ناقص ما حق بده به تو نرسد
      مگر عقول بشر از خدا چه می دانند
      
      نگاه خاک نشینان خانواده ی تو
      به غمزه مسئله آموز صد مسلمانند
      
      رسول سبز ببینم که می شناسیشان
      همین قبیله همین ها که شکل سلمانند
      
      نگاه روشنت آن روز صرف سلمان شد
      عرب کنار تو بود و عجم مسلمان شد
      
      بهشت باغچه ی روشن سرای تو بود
      گل محمدیِ دست بچه های تو بود
      
      سلام اول صبح و غروب این خانه
      مسیح خانه ی زهرای تو صدای تو بود
      
      کمال روح تو با وحی پا نمی گیرد
      نزول آیه نزول خودت برای تو بود
      
      فقط نسیم خوشی شد نصیب جبرائیل
      همین که مدت کوتاهی آشنای تو بود
      
      تو را کمال نوشتند یا رسول الله
      بزرگ آل نوشتند یا رسول الله
      
      تو آفتابی و انوار آفتاب علی ست
      کتاب سرّی و اسرار این کتاب علی ست
      
      قرار شد همه عقد برادری خوانند
      برای سهم شما حسن انتخاب علی ست
      
      اگر تو خضر رهی مرتضاست موسایت
      اگر تو آب بقایی بقای آب علی ست
      
      اگر سوال کنند از تو حضرت حق کیست
      قسم به ذات تو محکم ترین جواب علی ست
      
      برای فخر تو این بس یگانه دامادت
      جناب حضرت حیدر ابوتراب علی ست
      
      به ذره گر نظر لطف بو تراب کند
      به آسمان رود و کار آفتاب کند
      
      علی اکبر لطیفیان
      
      
      *********************
      
      
       بر سر آشفته ام زلف پریشان ریخته
      در دل حیران من آیات حیران ریخته
      
      نیستم ناراحت از اینکه شهیدم کرده اند
      خون من گر ریخته در پای جانان ریخته
      
      سفره ی دل باز کردن پیش مهمان بهتر است
      این دلم هر آنچه دارد پای مهمان ریخته
      
      تا مقام قاب قوسین ات بلا باید کشید
      در بیابان طلب خار مغیلان ریخته
      
      گاه باید بیشتر همرنگ شد مثل اویس
      نذر یک دندان جانان چند دندان ریخته
      
      هر دو عالم عالمی دارند پیش مقدمش
      این یکی دل ریخته است و آن یکی جان ریخته
      
      گر چه آدم گرچه عیسی گرچه موسی بازهم
      کمتر از درهای دربار تو دربان ریخته
      
      بسکه خاطرخواه داری و عزیزی که خدا
      جای گل روی سرت آیات قرآن ریخته
      
      نذر این پیغمبری خوب است ذبحی رد کنی
      در ضمیر عید مبعث عید قربان ریخته
      
      آن قدر ذات خدا در تو تجلی کرده است
      ز آن همه یک جلوه اش را در خراسان ریخته
      
      با علی بودن فقط راه مسلمان بودن است
      ورنه از این نا مسلمانها فراوان ریخته
      
      شب ، شب مبعث ولی یاد نجف افتاده ام
      بسکه از روی لبت ذکر علی جان ریخته
      
      یانبی و یا نبی و یا نبی یا مصطفی
      یا علی و یا علی و یاعلی یا مرتضی
      
       علی اکبر لطیفیان

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: